دریای بی ساحلنَزَد هرگز وفا داری
در غم خانه ی ما رانمی دانند مه رویان
ره کاشانه ی ماراگهی گر آشنایی دیر
آمد زود ترکم کردچو دید افسردگی های
دل دیوانه ی ما راشدم تا غرق بحر عشق
تو ساحل زیادم رفتتو هم از یاد بردی
نازنین افسانه ی مارازدم بس دست و پا عمری
در این دریای بی ساحلشکست امواج غم هایت
عزیزم شانه ی ماراکنون زنجیر تقدیرم
گره خورده است با مویتبیا تجدید کن گاهی تو
آب و دانه ی ما را(رها)افتاده ام دور
از دیار و یار در غربتکسی جز غم نمی گیرد
سراغ خ
درباره این سایت